-Nie powinno cię tu być - powiedziałam głównie po to, żeby się odezwać i wypełnić niezręczną ciszę.
-A to niby dlaczego? - zaciekawił się i zbliżył o krok, a ja odruchowo się cofnęłam. Na wyspie nauczyłam się ostrożności, przyzwyczajona, że słodka kolorowa papużka siadająca mi na ramieniu nie będzie zainteresowana podsuwanymi ziarenkami tylko wydziobaniem mięsa z policzka. Co prawda chłopak w niczym nie przypominał papużki, ale zasada była podobna.
-Zaraz będzie burza - odpowiedziałam beznamiętnie. - Nikogo nie powinno być wtedy na wybrzeżu.
-Czy przypadkiem nie lepiej unikać drzew podczas burzy? - uniósł brwi.
-Teren dookoła wioski jest wykarczowany z wyższych drzew. Natomiast tutaj woda przyciąga pioruny, a piasek jest wilgotny. Lepiej na nim nie stać kiedy walnie - wytłumaczyłam.
-A ty co tu robisz w takim razie? Także powinnaś być w wiosce.
-Jestem Badaczem - odpowiedziałam, ale to chłopakowi nic nie rozjaśniło.
-Ja też - wzruszył ramionami. - I co?
-G*wno - mruknęłam, bardziej zła na siebie niż na niego. A dlaczego? Bo fakt, że dzielimy profesję mnie podekscytował.
-Chodzi o to, że jestem nowy? - ostatnie słowo wypluł, jakby smakowało paskudnie.
Wzięłam oddech. Odpowiedź mu się nie spodoba.
-Tak, w pewnym sensie. Przed burzą, głowy wysyłają Badaczy na poszczególne fragmenty wyspy żeby poszukać ewentualnych zbłąkanych owieczek. Ja dostałam tę część plaży.
Zagrzmiało. Pisnęłam i odruchowo przyskoczyłam do piersi chłopaka, ale zaraz odsunęłam się z czerwoną twarzą.
-Przepraszam - wymamrotałam. - Boję się burzy.
Uniosłam zuchwale wzrok czekając, aż chłopak zacznie się śmiać. Ale nie, on patrzył na mnie z mieszanką oburzenia, zdziwienia i podziwu.
-Boisz się burzy a i tak opuściłaś wioskę żeby poszukać innych, którzy jeszcze nie dotarli? Przecież mogłem dojść sam.
-To nie chodzi o ciebie - westchnęłam. - Ty byś może i doszedł, chociaż kiedy tu przyszłam to raczej ci się nie spieszyło. Ale komuś mogła stać się krzywda, zemdlał z gorąca, ukąsił go wąż, został ranny, skręcił kostkę albo po prostu się zgubił. Do nas należy znajdowanie takich i doprowadzenie do wioski przed burzą.
Chłopak milczał, kiedy znowu zagrzmiało, ale tym razem zachowałam względny spokój. Wzdrygnęłam się tylko i zwróciłam do chłopaka:
-Chodźmy już lepiej. Zaraz się rozpada.
Jakby na potwierdzenie moich słów, z nieba zaczęły spadać pierwsze ciężkie krople.
Chłopak skinął głową i truchtem skierowaliśmy się do wioski. W międzyczasie zaczęła się całkowita ulewa. Nie wiem, czemu kiedy już dobiegaliśmy do mojego szałasu, zaczęliśmy się oboje śmiać głośno. Pędziliśmy przez wioskę i zaśmiewaliśmy się aż ciężko było biec.
W końcu wpadłam do szałasu, chłopak za mną. Oparliśmy się o ścianę, wciąż się śmiejąc.
-Lucas - powiedział w końcu, wyciągając do mnie rękę.
-Penelope - uścisnęłam ją i odgarnęłam przemoczone włosy z czoła i policzków. Nagle poczułam się nieswojo. Szałas, chociaż miałam to szczęście, ze mój był dość duży, to jednak ograniczona przestrzeń. Miałam ochotę wybiec w deszcz, byle nie czuć drażniącej bliskości Lukasa. Z oczywistych powodów tego nie zrobiłam.
Odetchnęłam głęboko i spojrzałam na chłopaka.
-No - wydyszałam. - To było dziwne.
Uniósł kącik ust w zdystansowanym uśmieszku, co było dziwne, bo przed chwilą zaśmiewał się aż brakło mu tchu. Jakby stracił panowanie nad sobą, a teraz się opamiętał.
Lucas? Weny napływ, takie piękne uczucie
